Φεγγαρόσκονη...

Μια φεγγαρολουσμένη βραδιά, χάθηκα στων αστεριών την πλάνη…

Καθόμουν σταυρωτά, με ένα δέντρο συντροφιά και χωρίς να το κατανοώ, μαγεύτηκα απρόσμενα από τα δικά σου αλλότρια θέλγητρα…

Κτήρια μοναδικά, με τέχνη περίσσια σμιλευμένη, κοντοστάθηκαν με δισταγμό να ρωτήσουν τι έχω εγώ σκοπό….

Ξάφνου η ματιά μουσκεύτηκε στο κλάμα και χάθηκε σε μυστικές συνωμοσίες αλλιώτικων χρωμάτων…

Μέσα από φεγγαρένια μονοπάτια θα ψάξω να σε βρω, και μ΄ ένα νεύμα σου ξανά θα σε απαρνηθώ…

Ασημένια πέταλα σκορπούσε ο άνεμος, χαράσσοντας των μυστικών τα ίχνη…

Πλανεύτηκα σε ξένο παραμύθι, μα ένιωσα τη θαλπωρή οικεία….

Σε μια ξεχασμένη χαράδρα, σε μακρινά σοκάκια, μακριά απ’ του ήλιου τη ματιά αποκοιμήθηκα…

Μ’ ένα άγγιγμα χλωμό, σχεδόν ονειρικό, ξύπνησα αλαφιασμένη σε δέντρου την κουφάλα…

Κάκτος: Άγγιξέ με, μ' ακούς...

Ποιος είπε...



ότι η ομορφιά...

βρίσκεται....

μόνο...


σε απαλά χάδια...

και τρυφερό άγγιγμα...

White tree

Σύγκρουση...

Ένωση...

Δημιουργία...

Αναζήτηση....

Ολοκλήρωση...

Παιδιά με ελπίδα το αύριο...

Δεν χρειάζομαι φτερά για να πετάξω...

Με ένα χάδι λύτρωση....

Με ένα βλέμμα συγκατάθεσης....

Με ένα φόρεμα κουρελιασμένο θα 'ρθω να σε φροντίσω...

Σου φωνάζω, μ' ακούς; Μοναχά μην αργείς...

Και θα σου χαρίσω χέρια συντροφιάς....

Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι...

Φιγούρα τυλιγμένη σε πέπλο σιωπής....

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως....

Η γυναίκα κλαίει όταν αδυνατεί να μιλήσει και λιποθυμάει όταν αδυνατεί να κλάψει...

Άγγιγμα ξεχασμένων λουλουδιών...

Όταν σε πήρε το φιλί...

Τρέφω μεγάλη συμπάθεια για τις απλές γυναίκες, που ξέρουν μόνο ν' αγαπούν και να υποφέρουν...

Ολάνθιστος γκρεμός της γυναικός το σώμα...